Slavoj Žižek – postać, o której treści pojawiły się na SN za sprawą notki kolegi bozona, jeśli wolno mi takiego zwrotu użyć. I także zgodnie z sugestią bozona ta oto krótka notka powstaje. W większości metodą kopiuj-wklej, gdyż prawą dłoń zagipsowaną mam. Ostatecznym impulsem dla powstania notki były komentarze pod wczorajszym tekstem Gospodarza: przestajemy czytać książki-nie ma sensu ich pisać-młodzi „przechodzą” na smartfony-to jest nowy język.
Skoro tak jest, poznajmy zatem kogoś kto potrafi zwrócić na siebie uwagę w takich warunkach. Uczciwie należy dodać, że stoi za nim maszyneria Systemu ( Śmieciu się teraz zapewne uśmiechnie) – to ogromny handicap. Niech nikogo to jednak nie zmyli. Ten gość należy do Ligi Mistrzów. Długoletnie i dogłębne studia nad marksizmem-leninizmem, plus kilka innych „umiejętności” ( notka poniżej) pozwalają mu górować nad większością jego przeciwników. Dla niektórych słowa Žižka będą bezsensownym bełkotem, jednakże udowodnienie tego faktu Žižkowi w bezpośrednim starciu jest wielce kłopotliwe.

Žižek i jego towarzysze tworzą nową rzeczywistość, w której przychodzi nam żyć. W zasadzie nie tworzą, lecz deformują. Deformują słowa, pojęcia, terminy którymi staramy się komunikować wstawiając pod nie zupełnie nowe znaczenia. Zmiana kodu kulturowego. Efektem jest powolny, acz systematyczny rozpad wspólnoty na poziomie rodziny, gminy, państwa. A wszystko to w „słusznej sprawie”.

Jak dla mnie, Žižek konsekwentnie propaguje idee socjalizmu i materializmu dialektycznego po ich XX wiecznych transformacjach: neomarksizm, gender, queer i wszystko, co jest „zaprzeczeniem autorytaryzmu i totalitaryzmu w każdej postaci”. I jest w tym przekonywający. Szczególnie dla ludzi młodych, szukających szybkich, krótkich odpowiedzi, których naturalnym odruchem jest postawa odrzucenia „starego porządku rzeczy”. Poniżej krótka / ze strony pieknoumyslu.com  / notka o Žižku, oraz cytaty z jego książek i prac. Kto zechce znajdzie więcej.


"Slavoj Žižek jest słoweńskim filozofem, psychoanalitykiem i socjologiem, który zdobył rozgłos na całym świecie dzięki swojemu ostremu, głębokiemu spojrzeniu na dzisiejszy świat. Używa świeżego, inteligentnego języka, aby wyjaśnić swoje argumenty, jednocześnie zdobywając uznanie i prestiż w oczach opinii publicznej.

Slavoj Žižek przedstawia mieszankę dialektycznych zasad materializmu i psychoanalizy Lacana. Dąży do wyjaśnienia aktualnej kultury popularnej. Demaskuje ideologiczne pułapki siły i ich manifestacje. Szuka lepszego zrozumienia nowej rzeczywistości. I robi to wszystko z prostotą i poczuciem humoru.

„Nie jestem naiwny, ani nierealistyczny; Wiem, że nie będzie wielkiej rewolucji. Mimo to możemy robić użyteczne rzeczy, na przykład wprowadzać ograniczenia w systemie”.
-Slavoj Žižek-

Jedną z najciekawszych cech poglądów Žižka jest to, że ilustruje on swoje stwierdzenia przykładami zaczerpniętymi z filmu i literatury. W szczególności często odwołuje się do filmów Alfreda Hitchcocka i Davida Lyncha. Często cytuje także Szekspira, Kafkę i Lenina.

Slavoj Žižek jest antysystemowym filozofem. Jego idee proponują i promują postawę oporu wobec konsumpcjonizmu i niesprawiedliwości gospodarki. Jest także samozwańczym wrogiem fundamentalistów politycznych i religijnych. Niektórzy nazywają go anarchistą, ale w rzeczywistości jest on przede wszystkim ostrym krytykiem obecnych czasów.

Cytaty:

Chrześcijańskie zawołanie "wszyscy ludzie są braćmi" w rzeczywistości oznacza, że ci którzy nie uznają tego braterstwa, po prostu nie są ludźmi.

Uważam, że w chrześcijaństwie Duch Święty ma dużo wspólnego z wyidealizowanym kolektywem w wizji partii komunistycznej – to uświadomiona zbiorowość ludzi dobrej woli.

Jedną z mantr postmodernistycznej lewicy była gadanina o tym, że powinniśmy w końcu porzucić „jakobińsko-leninowski” paradygmat scentralizowanej dyktatorskiej władzy. Ale być może przyszedł czas, by mantrę tę odwrócić i przyznać, że właściwa dawka tego „jakobińsko-leninowskiego” paradygmatu to właśnie to, co jest dzisiaj potrzebne lewicy. Dziś powinniśmy obstawać przy tym, co Badiou nazywa „wieczną” Ideą Komunizmu lub „inwariantami” komunistycznymi, „czterema podstawowymi pojęciami” będącymi w użyciu od Platona począwszy, przez średniowieczne milenarystyczne rewolty, po jakobinizm, leninizm i maoizm: ścisła egalitarystyczna sprawiedliwość, terror dyscypliny, polityczny woluntaryzm i ufność w lud.

„Osobowość autorytarna” oznacza ostatecznie taką postać podmiotowości, która „irracjonalnie” upiera się przy swym specyficznym sposobie życia i – w imię własnej rozkoszy – odrzuca liberalne dowody wykazujące, na czym polegać mają jej „prawdziwe” interesy. Teoria „autorytarnej osobowości” stanowi jedynie wyraz resentymentu lewicowo-liberalnej inteligencji wobec faktu, że „nieoświecone” klasy robotnicze nie są skłonne zaakceptować jej przywództwa: stanowi ona wyraz niezdolności inteligencji do sformułowania pozytywnej teorii tego robotniczego oporu.

Kapitalizm to pierwszy porządek społeczno-ekonomiczny, który detotalizuje sens – nie jest globalny na poziomie sensu (nie istnieje „kapitalistyczny światopogląd” ani właściwa „cywilizacja kapitalistyczna”; fundamentalna lekcja globalizacji polega na tym, że kapitalizm może dostosować się do każdej cywilizacji – od chrześcijaństwa przez hinduizm po buddyzm). Globalny wymiar kapitalizmu może zostać sformułowany tylko na poziomie prawdy-bez-sensu jako „Realne” globalnego mechanizmu rynkowego.

Czujemy się wolni, ponieważ brakuje nam samego języka, by wyartykułować nasze zniewolenie.

Komunizmu nie da się obronić w żaden sposób. To była totalna porażka. Z kolei spóźnieni antykomuniści, których pełno w Polsce, na Węgrzech czy w Słowenii, na pytanie, dlaczego nasze życie bywa nadal tak podłe, skoro kapitalizm jest lepszy od socjalizmu, odpowiadają: Ponieważ to jeszcze nie jest prawdziwy kapitalizm. Nadal rządzi nami wąska grupa komunistów. Dlatego potrzebujemy nowej czystki, musimy powtórzyć antykomunistyczną rewolucję. To niezwykle zabawne, że dzisiejsi antykomuniści używają najbardziej zużytej goszystowskiej kliszy, zgodnie z którą demokracja w kapitalizmie to jedynie maska, skrywająca bezwzględną władzę wąskiej sekty bogaczy. Innymi słowy, ci spóźnieni neofici antykomunizmu nie dostrzegają, że to, co demaskują jako wypaczony pseudokapitalizm, jest w rzeczywistości kapitalizmem tout court.

Chrześcijaństwo to zbyt poważna sprawa, żeby ją zostawić Kościołowi katolickiemu.

Interesujące byłoby ponowne odczytanie wyjściowego programu Solidarności – nie ma tam nic na temat kapitalizmu. Więcej natomiast na temat społecznego marzenia. Sądzę, że powinniśmy walczyć o to dziedzictwo, jest to sprawą zasadniczą, w przeciwnym razie – jeśli to marzenie o zbiorowej solidarności zniknie – będziemy żyli w przerażającym społeczeństwie, w którym rywalizacja rynkowa będzie współistniała z nowym rodzajem trybalizmu. Strasznie będzie się żyło w takim społeczeństwie. My – państwa postkomunistyczne, ujmując to w marksistowsko-mesjanistycznym stylu, mamy misję odnalezienia nowej formy… nie żartuję!… tak, żartuję, ale myślę o tym całkiem poważnie, wynalezienia nowej formy życia społecznego, która mogłaby uniknąć starych pułapek. Może jesteśmy w stanie ocalić ludzkość…

O homoseksualiźmie: Każdy idiota potrafi podążać za naturą, ale czy nie jest prawdziwie wielką rzeczą powiedzieć: „Kocham cię tak bardzo, że złamię dla ciebie wszystkie prawa przyrody”?

	klon
	26 kwietnia 2019 11:11